قسمت اول
برای دیدار و تهیه عکسی از عشقم هر ماه باید به تبریز بروم . بیمارستان مغز و اعصاب رازی ما بین داروخانه وابسته به دانشکده پزشکی تبریز ۴ راه گلباد . این همهُ مسیری است که باید هر ماه و بی برو برگرد طی کنم . اما این بار با داستان غریبی برخورد کردم ٬ اگر حوصله خواندن داستان کوتاهی را از جنس اینچنین ندارید به اهل بیت و یا به بیتتان سلام گرمم را برسانید . بدرود
داخل سالن بیمارستان رازی نشسته بودم و منتظر که جناب دکترخان داروی ما را در دفترچه قید نمایند و ممهور تا به داروخانه برده و تهیه اش کنیم . مردی میانسال و مقداری چاق با صورتی سه تیغ کرده و با پیراهنی مشکی به نگهبان ! سالن نزدیک شد و گفت : با دکتر ... کار دارم . تلفنی با ایشان هماهنگ کرده ایم که دخترم را در اینجا ویزیت کند . از لهجه اش فهمیدم که از آذربایجان شوروی آمده است . کنجکاوی ام گل کرد . با مقداری این پا و اون پا کردن وقتی ایشان برای کشیدن سیگار به حیاط بیمارستان رفت خودم را به ایشان نزدیک کردم
سلام
علیکوم اسسلام
از باکو تشریف آوردین
هَ
مشکلی دارین؟
با دست به سوی سالن انتظار اشاره کرد و گفت دخترم " ام اس " دارد . هفت سال است که بعد از زلزله ایکه در باکو به وقوع پیوست دخترم حالش بد شده . ترسیده بوده ظاهرن . ناراحتی چشمی (دوبینی) داشت دست و پاهاش کرخت میشد . به هر دکتری در باکو مراجعه کردم گفتند چیزیش نیست . به چشم پزشک مراجعه کردیم عینک دادند ولی بلای خانمانسوز دخترم به دور نشد که نشد . سه سال قبل برای درمان این درد ناشناخته دخترم را از باکو به مسکو بردم به چندین دکتر مراجعه کردم . هیچکدام علاج اش را ندانستند .
پس چطور شد اومدین اینجا
پارسال دوباره به حکیم رفتم . گفتند اینجور بیماریها را در ایران بهتر میتوانند معالجه کنند ( قابل توجه مسئولین). شما اگر وضع مالی تان اجازه میدهد ایشان را به ایران ببرید . حکیم باکویی آقای دکتر ... را معرفی کردند . از حکیم پرسیدم شما علاجی برای این مرض ندارید ؟ گفت : دارویی بنام " آونکس " برای درمان این بیماری ساخته شده است . اگر بتوانید تهیه اش کنید شاید کمکی بوده باشد . ملول و مایوس همه توانم را جمع کردم تا این دارو را تهیه کنم . ولی هرچه گشتم کمتر داروخانه ای را یافتم که حتا نام این دارو به گوششان خورده باشد . لاجرم با پارتی بازی نزد وزیر بهداشت رفتم . و ازش تقاضای کمک کردم . وزیر فرمودند : هیچ کمکی از دست ما بر نمی آید . برای وارد کردن این دارو باید مجلس مصوبه ای تصویب کند تا بعد دولت بتواند آنرا وارد کند . فردی از اقوام که در آن وزارت کار میکرد اعلام همکاری کرد و گفت : من میتوانم این دارو را از ایران وارد کنم اما مبلغ آن بسیار بالاست . چهارصد هزار تومان و باید هر ماه آنرا تهیه کرد . من سر انگشتی حساب کردم و دیدم وسعم به خرید این دارو نمیرسد . ولی چه باید کرد . باید دخترم که خودش پزشکی خوانده را ببینم که جلوی چشم من و مادرش که او هم پزشک است و دختر دیگرم که او نیز پزشکی تمام کرده ! پر پر شود . دل به خدا سپردم و به همان دوست گفتم که دارو را تهیه کند . درست در زمانیکه وقت معاینه دکتر ... در تبریز رسیده بود دارو را از ایران آوردند . یک قوطی با ۴ عدد آمپول . گفتیم وقتیکه زمان معاینه دکتر فرارسیده است ما چرا از این دارو استفاده کنیم . بگذار بعد از نظر و معاینه دکتر تبریزی و بتوسط ایشان از این دارو استفاده کنیم . قبل از نوروز و با وقت قبلی به ایشان مراجعه کردیم بعد از " ام آر آی " و کِشت خون و چندین آزمایش ٬ اعلام کردند که دختر شما به بیماری ام اس دچار است و این بیماری نزدیک هفت سال است که در بدن ایشان جا خوش کرده است .
خب ٬ دکتر دیگه چه گفتند ؟
مقداری دارو تجویز کردند با آمپولی بنام " ربیف " که در آذربایجان پیدا نمیشود و اینجا ما مجبور شدیم بصورت آزاد ! ۱۲ عددش را که یکروز در میان تزریق میشود ۶۰۰ هزار تومان تهیه کنیم .
شغل شما چیست ؟
من معلمم و خانمم پزشک داخلی " جان حکیمی " هر دو تا دخترام هم پزشکی عمومی تمام کرده اند .
شما میتونید ماهیانه این هزینه را پرداخت کنید ؟
چشمانش از اشک پر شد . ناخواسته از این سوالم ناراحت شدم . پک عمیقی به سیگارش زد و گفت نه !! چون درآمد ما کفاف نمی کند . من ماهی ۱۵۰ دلار و خانمم نیز ماهی ۱۵۰ دلار و هرکدام از دخترانم ماهی ۸۰ دلار میگیریم . یعنی جمع حقوق ما برای خرید این دارو مکفی نیست .
مو بر بدنم سیخ شد . ماندم که چه بگویم . سعی کردم بهش روحیه بدم . ولی توان اش را زیاد نداشتم . گفتم نگران نباش . من مطمئنم در یکی دو سال آینده درمان قطعی این بیماری پیدا خواهد شد . من اینرا به شما قول میدهم . اضافه کردم : اگر شما با این روحیه به مقابله این بیماری بروید داغون میشوید . باید مقاومت کنید .گفتم : من وبلاگی دارم به زبان فارسی در مورد ام اس که در آنجا آخرین مقالات و اخبار مربوط به بیماری ام اس را از زبانهای مختلف دنیا به کمک دوستانم ترجمه کرده و لینک میدهم . شما اگر به زبان فارسی مسلط باشید اطلاعات دقیقی را از آنجا میتوانید دریافت کنید .
چشمانش از شادمانی جرقه زد
گفت : آدرس اش را به من میدی ؟ کاغذ و خودکاری از جیبش بیرون آورد و دخترش را صدا زد و رو به من کرد و گفت خدا شما را برای من فرستاده است . ما در این شهر ، غریب هستیم و جایی را نمیشناسیم . وقتی دختر خانم نوجوانش بطرف ما می آمد دیدم که تعادل جسمی آنچنانی ندارد .
آدرس وبلاگ را دادم به همراه شماره تلفن ام
میتونم یه خواهشی ازتون بکنم
خواهش میکنم
کمک میکنید این آمپول را یه جایی پس بدیم و با داروی جدید عوض کنیم . آخه پولم نمیرسد داروی ربیف را بخرم .
دلم بیشتر به حالشان سوخت .
حتمن کمک میکنم ولی مطمئن نیستم داروخانه قبول کند . رو به دخترک نازنین کردم و تمامی اطلاعات و تجاربی را که در مورد بیماری اش داشتم از سیر تا پیاز و حدود یکساعت براش توضیح دادم و در آخر با تاکید فراوان بهش فهماندم که نصف تاثیر داروها مربوط میشود به اراده و امیدی پولادین . در همین حین نگهبان سالن به ما نزدیک شد و رو به مهمانان کرد و گفت : دکتر صداتون میکنه و دفترچه بیمه مرا تحویلم داد . نگاه التماس آمیز پدر به سوی من چرخید و پرسید مطمئن باشم که پیگیر تعویض دارو میشوی .
حنمن چشم
این داستان ادامه دارد ...
صادق جان با همهی صحبتهای چند روز پیشمان باید گفت صد رحمت به بهداری ایران. بهت لینک دادم.
پاسخحذفگوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من
پاسخحذفآنچه البته به جایی نرسد فریاد است
شاید این نوشته ها برای کسانی که به نوعی دچار یک بیماری خاص هستند ملموس تر باشد
همانطوریکه شاید مشکلات کسی که به ناحق راهش به دادگستری ایران افتاده برای شما ملموس نباشد
به هر حال این ملغمه آش کشک خاله همه ایرانیان عام است
خواص شرایط ویژه ای دارند
ای کاش امکاناتی داشتم تا کمکی می کردم.
پاسخحذفاگر خبری شد همین جا در وبلاگت خبرش را بگذار...برای ما که در دانشجوی علوم پزشكي تبريز هستيم شايد از اساتيد بتوان كسي را معرفي كرد.
متاسفانه پزشكي در اذربايجان شمالي خيلي خيلي عقب تر از ايران است.بد به حال مردم ايران كه هزاران نفر دانشجوي ايراني پزشكي و دندانپزشكي در باكو در حال تحصيلند و قرار است به ايران برگردند تا با دانش عقب مانده ان كشور مردم ما را درمان كنند....
خدا خیر بدهد به تو که این همه انسان دوستی
پاسخحذفخیلی دلم سوخت براشون... این همه آدم تو خانواده کار میکنن اونوقت پول خرید آمپول ام اس رو ندارن. بازم به کشور خودمون. کاش بنیاد بیماریهای خاص میتونست به اونها هم کمک کنه.
پاسخحذفکاش آدرس وبلاگ ویولت رو هم بهشون میدادی. این دختر گل و بانشاط میتونه به همه روحیه بده...
راستی خبر نداشتم پدرت را از دست دادی. تسلیت میگم...